Σχετικά με τα επεισόδια για το "Coprus Christi"

Σκηνή από την παράσταση

Πολύς ντόρος έγινε για το το "Coprus Christi" μια θεατρική παράσταση η οποία τελικά δεν προβλήθηκε μετά από παρέμβαση "υπερασπιστών" της Ορθοδοξίας. Το εν λόγο έργο είναι όντως βλάσφημο προς τον Ιησού Χριστό. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ας επαναπροσδιορίσουμε τι σημαίνει υπερασπίζομαι την Ορθοδοξία και τον Χριστό. 

Ξαφνικά όλοι γίναν υπερασπιστές της Ορθοδοξίας. Κάποιοι άσχετοι, που έξω από τα θέατρα έβριζαν ασύστολα (παράδειγμα Ορθοδόξου υπερασπιστή). κάποιοι με σταυρούς και φωνές. Κάποιοι σαν δαιμονισμένοι έσχιζαν διαφημιστικά του εν λόγο θεάτρου. Άλλοι ρατσιστικά έβριζαν τον Αλβανό(;) σκηνοθέτη. Σε κάποια φάση οι "υπερασπιστές" είχαν σύγκρουση με τα ΜΑΤ όπου εκεί φάνηκαν να διαλύονται.

Δυστυχώς, στις μέρες μας καταντήσαμε παράξενοι άνθρωποι. Ακόμη και οι άνθρωποι της εκκλησίας βγαίνουν εκτός πραγματικότητας και πλέον λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν το πραγματικό νόημα του Χριστιανισμού. Γιατί το να είσαι Χριστιανός δεν είναι ταμπέλα, δεν είναι το θρήσκευμα στην ταυτότητα (που έχει βέβαια διαγραφεί), δεν είναι η σημαία του δικέφαλου, δεν ασπάζεσαι κάποια ιδέα ή μια ιστορική πραγματικότητα. Όχι, ο χριστιανισμός δεν είναι κάτι τέτοιο. 

Καταρχάς, ο Χριστιανός ασπάζεται εξ ολοκλήρου την διδασκαλία του Χριστού. Αν πιστεύει σε αυτήν θα πιστεύει στην ιστορία που οι Ιουδαίοι θα λιθοβολούσαν μια μοιχαλίδα (πόρνη). Γνωρίζει ο κάθε Χριστιανός πόσο μεγάλο αμάρτημα είναι αυτό. Παρόλα ταύτα ο Χριστός τους είπε "ο αναμάρτητος να ρίξει την πέτρα" και όλοι άφησαν κάτω τις πέτρες.

Θα γνωρίζει επίσης την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Θα γνωρίζει επίσης την ρήση του Ιησού "τι διαφορά θα έχετε από τους αμαρτωλούς αν αγαπάτε τους φίλους σας, σκοπός σας πρέπει να είναι να αγαπάτε τους εχθρούς σας". Θα γνωρίζει επίσης την γνωστή ρήση: "Όποιος θέλει οπίσω μου να έλθει". Θα γνωρίζει χιλιάδες άλλα παραδείγματα του Χριστού. 

Τι νόημα τελικά του Χριστιανισμού είναι η συγχώρεση, η πραότητα, η αγάπη, η προσευχή για την σωτηρία όχι μόνο της δικής μας ψυχής αλλά και κάποιου συνανθρώπου μας που έχει κάποιο πρόβλημα. Είτε αυτό είναι αμαρτία είτε αυτό είναι προσωπικό. Ο Χριστός μας δείχνει τον δρόμο, μας δείχνει τις πράξεις που πρέπει να ακολουθούμε σε κάθε περίσταση και περίπτωση. Επομένως, η κάθε πράξη μας πρέπει να κινείται Χριστοκεντρικά. 

Ποιο το νόημα λοιπόν να βρίζεις; Να κατεβαίνεις με τους Σταυρούς στους δρόμους και να τους περιφέρεις στους δρόμους, για να δείξεις τι; Ποιο το νόημα να χαλάς την ψυχραιμία σου; Να θεωρείς τον συνάνθρωπο σου γραικύλο και αμαρτωλό και βλάσφημο; Μπορεί να είναι ναι, αλλά εσύ που έχεις την ορθή πίστη τι κάνεις για να τον σώσεις; Με το να κάνεις τις αντιχριστιανικές πράξεις νομίζεις θα συνετίσεις κάποιον; Ποιος είσαι εσύ που θα γίνεις υπερασπιστής του Θεού; Τόσο αδύναμο θεωρείς τον Θεό που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του; 

Θα ήταν Χριστιανικό αντί όλοι αυτοί οι υπερ-Ορθόδοξοι να μαζεύονταν για διαδηλώσεις και καταποντισμούς να μαζεύονταν για προσευχή, για μια αγρυπνία, κάτι που θα ωφελήσει τον άλλο που είναι πλανεμένος. Αντα αυτού επέλεξαν την βία. Ευτυχώς πάντως ο Χριστός δεν μας δίδαξε αυτό. Ο Χριστός έβαλε το αυτό ενός από τους στρατιώτες που τον συνέλαβαν πίσω όταν του το έκοψε ο Πέτρος. Ο Χριστός ταπεινώθηκε για μας. Που είναι λοιπόν το παράδειγμα του και ο λόγος του; Που είναι η χάρη που πρέπει να προσευχόμαστε για να μας δίνει και να μας φωτίζει τις πράξεις μας;

Επειδή όμως, η Ορθοδοξία κρύβει ένα μεγάλο νόημα πίσω από την διδασκαλία της μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να δει τι έγινε μετά από τέτοιες βίαιες εκδηλώσεις. Εν τέλη βοήθησε; Και τι βοήθησε; Δεν προβλήθηκε το έργο. Δεν πιστεύω να χαίρεται κάποιος όταν παρόλο που δεν προβλήθηκε το έργο πολλοί άνθρωποι είδαν ένα πρόσωπο Χριστιανών μουσουλμανικό.  Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν την εκκλησία τώρα πολύ πιθανόν να μην θέλουν. Και εκεί είναι που χάνεται ο σκοπός της εκκλησίας. 

Γιατί σκοπός αυτής δεν είναι να ικανοποιεί ο καθένας την περηφάνια του ότι είναι Ορθόδοξος. Αλλά ο άνθρωπος μπαίνει στην εκκλησία άγριος και βγαίνει ήρεμος, μπαίνει στην εκκλησία συγχυσμένος και βγαίνει καθαρός, μπαίνει με μίσος και βγαίνει με αγάπη, μπαίνει με περηφάνια και βγαίνει με ταπείνωση. 

Ας προσευχηθούμε λοιπόν τόσο για τους συνανθρώπους μας που κατάντησαν αν μεταδώσουν τέτοιου είδους έργο αλλά επίσης και για τους υπόλοιπους ανθρώπους της εκκλησίας πιο πολύ. Γιατί παρόλο που δεν ακολούθησαν τον λόγο του Χριστού οφείλουμε να προσευχηθούμε για να μας φωτίζει ο Θεός όλους για κάθε πράξη που σκεφτόμαστε να κάνουμε. 

Εδώ βλέπουμε της συγκεκριμένης πιστής που έσκιζε τις αφίσες - διαφημιστικά του έργου.

Εδώ ο τσακωμός με τα ΜΑΤ. Βλέπουμε σε κάποια φάση η σημαία αντί να είναι ψηλά να κυματίζει να καταντά ρόπαλο και να κτυπά (χωρίς κανένα σεβασμό) στα κράνη των ΜΑΤ. Τα υπόλοιπα συμπεράσματα για τα βίντεο δικά σας. 

Τέλος αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Σιατίστης Παύλου ο οποίος βάζει τα πράγματα στην θέση τους.

Του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου για την Romfea.gr

Δύο λόγια νοιώθω την ανάγκη να πω ξέροντας πως θα ενοχλήσουν πολλούς. Αφορμή τα όσα διαδρατίστηκαν με ένα άθλιο κινηματογραφικό έργο.

Μέχρι τα πρόσφατα γεγονότα η αντικειμενική κριτική είχε αποφανθεί ότι πρόκειται για ένα έργο αμφιβόλου καλλιτεχνικής αξίας, για μια μετριότητα.

Η δεύτερη πληροφορία που είχαμε είναι ότι οι συντελεστές του, θα επεδίωκαν την σύγκρουση με την Εκκλησία για καθαρά διαφημιστικούς και εισπρακτικούς λόγους.

Ήδη κάποιοι γνωστοί, αγανακτισμένοι πάντα με τους άλλους και ποτέ με τον εαυτό τους, ρωτούσαν τι κάνει η Ιερά Σύνοδος.

Η Σύνοδος όντως απασχολήθηκε με το θέμα, το συζήτησε, είχε τις πληροφορίες για την επιδιωκόμενη σύγκρουση εκ μέρους των συντελεστών της ταινίας και αποφάσισε να αντιδράσει με σύνεση, χωρίς όμως να τους προσφέρει την επιδιωκόμενη ευκαιρία.

Πάντα όμως υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν μόνο τη γνώμη τους σωστή. Εκείνοι που πιστεύουν ότι κάθε άποψη διαφορετική από τη δική τους είναι προδοτική.

Λησμόνησαν ότι το καλό πρέπει να γίνεται καλά για να είναι καλό.

Τελικά οι θλιβεροί συντελεστές του έργου πέτυχαν στο στόχο τους.

Διαφημίστηκαν, παρουσιάστηκαν σαν θύματα οι πραγματικοί θύτες, παρουσίασαν σαν τέχνη, την χυδαιότητα του εσωτερικού τους κόσμου, τέθηκαν υπό την προστασία του γνωστού λόμπυ Τατσόπουλος-Ρεπούση και σία και έτσι πέτυχαν οι δήθεν υπερασπισταί του Χριστού να γίνουν οι καλύτεροι διαφημιστές μιας χυδαίας μετριότητας.

Να παρουσιαστεί σαν τέχνη το άτεχνο, σαν σημαντικό το ασήμαντο, να φανούν σαν σπουδαίοι οι μετριότητες, να παριστάνουν τους ηθο-ποιους οι φθορείς και διαφθορείς του ήθους και της αξιοπρέπειας, ανήγαγαν σε μεγέθη ασήμαντα τα θλιβερά ανθρωπάκια.

Ναι είμαι θυμωμένος με αυτούς τους ψευτο-ομολογητές και ψευτο-ήρωες.

Να τα πάρω όμως τα πράγματα με την σειρά.

Θά με ερωτήσετε: Δεν σε ενόχλησε αυτό το άθλιο έργο; Ασφαλώς και πολύ.

Όταν ξέρεις ποιός είναι ο Χριστός που αγαπάς και πιστεύεις και Τον διακονείς σε όλη σου τη ζωή ενοχλείσαι. Ενοχλείσαι από το κατάντημα των ανθρώπων, από την απίστευη διαστροφή της ψυχής τους, από τα θλιβερά απωθημένα και τις μειονεξίες τους.

Λυπάσαι για τη φτήνεια τους, που προσπαθούν να την πουλήσουν για τέχνη. Όμως ξέρεις: Ο Χριστός σου δεν έχει καμμία σχέση με το περιεχόμενο αυτού του έργου. Ότι ο Χριστός σου ΔΕΝ κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια, από τα γυναικάρια και τα ανδρεικελα που ισχυρίζονται ότι κάνουν τέχνη.

Ο καθένας ο,τι έχει δίνει και όλοι αυτοί δείχνουν τι έχουν και ποιοί είναι. Δείχνουν μόνοι τους την ποιότητα τους και ρεζιλεύονται.

Αν οι θερμόαιμοι δεν τους είχαν διαφημίσει, θα είχαν περάσει απαρατήρητοι. Το μόνο που κατάφεραν η θλιβερή θιασάρχης και η παρέα της είναι να επιβεβαιώσουν την γνωστή προφητεία του Γέροντος Συμεώνος για τον Χριστό. «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Δυστυχώς γι’αυτούς κείται εις πτώσιν.

Το δεύτερο που περιμένω να με ρωτήσετε είναι: Μα δεν πρέπει να υπερασπίσουμε την πίστη μας, τον υβριζόμενο Χριστό μας; Ναι, αλλά πως;

Την μέθοδο που χρησιμοποίησαν οι «αγωνιστές» την έχει αποδοκιμάσει ο ίδιος ο Κύριος μας.

Είναι η μέθοδος του Πέτρου που πήγε να υπερασπισθεί το Χριστό με ένα μαχαίρι. Το ίδιο λοιπόν κάνουν και οι σημερινοί που είναι ικανοί να καταστρέψουν, να κτυπήσουν και πιθανώς να λυντσάρουν τους υβριστές στο όνομα της πίστης.

Τι θλιβερό. Αλλά και πόσο επίκαιρο. Ο Χριστός αποδοκιμάζει τη μέθοδο τους. Θα μπορούσε ο Χριστός να υπερασπισθεί τον εαυτό Του μόνος Του.

Με τις λεγεώνες των Αγγέλων Του. Θα μπορούσε να ρίξει φωτιά και να τους κάψει. Αμφιβάλλετε; Δεν είναι όμως αυτό το πνεύμα Του.

Ο Χριστός δεν κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια. Δεν κινδυνεύει από την αναισχυντία των άθεων και των διεφθαρμένων.

Η Πίστη κινδυνεύει από την αμετανοησία των χριστιανών, από την απουσία αγιασμού και αρώματος χάριτος σ’ αυτούς που θέλουν να λέγονται πιστοί.

Κινδυνεύει από την εκκοσμίκευση της πνευματικής ζωής των χριστιανών που αντικατέστησαν τον αγιασμό και το μαρτύριο για την πίστη, αυτή είναι η πνευματική αντίσταση, με το λυντσάρισμα των απίστων.

Δεν θυμίζει αυτό κάτι από Ιερά Εξέταση και μουσουλμανισμό η κάνω λάθος; Αφήσαμε τα βαρύτερα του νόμου και κυνηγάμε τα εντυπωσιακά και τα εύκολα.

Η απάντηση στη βλασφημία και τον χλευασμό της πίστης είναι η αναπλήρωση της πτώσεως των ταλαίπωρων χλευαστών με το περίσσευμα της δικής αγάπης και του δικού μας αγιασμού.

Θέλω όμως να πω και δυό λόγια και στους «επαγγελματίες» υπερασπιστές κάθε χυδαιότητας στο όνομα της τέχνης.

Με τέτοιους υπερασπιστές δεν μεταποιείται η χυδαιότητα, αδικείται η τέχνη, αλλά και αποκαλύπτεται η πνευματική πτωχεία των δήθεν προοδευτικών.

Η ταύτιση της χυδαιότητας με την τέχνη δεν τιμά αυτούς που το επιχειρούν. Ελευθερία του λόγου είναι και η βλασφημία και η αισχρολογία και η ρυπαρότητα.

Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι η γλώσσα πάντα λαλεί από το περίσσευμα της καρδιάς και έτσι οι άνθρωποι δεν δείχνουν την ανύπαρκτη ελευθερία τους, αλλά την θλιβερή ποιότητα και το περιεχόμενο της καρδιάς τους και αυτορεζιλεύονται πέρα από τους τίτλους και τους τύπους τους.

Κανένα επιχείρημα δεν αποκτά ουσία και αλήθεια κρυπτόμενο πίσω από το βαρύγδουπο τίτλο του Πανεπιστημιακού Καθηγητή σε μια εποχή που μια τέτοια εκλογή επιτυγχάνεται με την υποστήριξη συντεχνιών ποικίλης μορφής, πολύ περισσότερο όταν κάποιοι αληθινά ικανοί απερρίφθησαν γιατί δεν ανήκαν στην «ομάδα», γιατί τους απέρριψε ο ιδεολογικός Προκρούστης.

Η χυδαιότητα και η αισχρότητα ούτε τέχνη είναι, ούτε πολιτισμός.

Άφησα τελευταία τη «Χρυσή Αυγή» που στην πραγματικότητα είναι «μαύρη νύκτα».

Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό.

Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών.

Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού «εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;»

Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;

Δεν είναι ο «πλησίον» της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν «καλός».

Κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού η πολύ περισσότερο ιερωμένου προς την Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης.

Κανείς δεν μπορεί να παίζει «εν ου παικτοίς». Ο λόγος του Θεού έχει απόλυτο και αιώνιο κύρος.

Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου.

Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αντιθέτως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί την αλήθεια του Θεού την αντικαταστήσαμε με την αλαζονεία μας και την επιπολαιότητα μας.

Στώμεν λοιπόν καλώς! Στώμεν μετά φόβου! Η άκρη του κουβαριού είναι του Χριστού το θέλημα και όχι οι αυθαιρεσίες και οι εξυπνάδες των ανθρώπων!

Οι αριστεροί χριστιανοί έχουν προφανώς ανάγκη από γραφεία γνωριμιών

Από το blog argyropoulo.blogspot.com

«Οι αριστεροί χριστιανοί έχουν προφανώς μεγάλη ανάγκη από γραφεία γνωριμιών», γράφει αυτοσαρκαστικά στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Λογική, πίστη και επανάσταση: Στοχασμοί γύρω από την περί Θεού διαμάχηο Τέρρυ Ήγκλετον, προκειμένου να εκφράσει τη δυσκολία μιας μέσης λύσης μεταξύ μιας φανατικά αντι-θρησκευτικής κοσμικής Αριστεράς και μιας φονταμενταλιστικής θρησκευτικής Δεξιάς. Το εγχείρημα του Βρετανού κριτικού φαίνεται δύσκολο. Στην προσπάθειά του να ισορροπήσει την κριτική του τόσο προς τους θεϊστές όσο και προς τους αθεϊστές φονταμενταλιστές, μπορεί στο τέλος να χάσει φίλους και συναδέλφους.

Για ποιον λόγο άραγε διακινδυνεύει τις φιλίες του, προκειμένου να στοχαστεί γύρω από την περί Θεού διαμάχη, που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια μετά την έκδοση των πολεμικά αθεϊστικών και ιδιαίτερα ευπώλητων βιβλίων του Ντίτσκινς (όνομα με το οποίο ο Ήγκλετον αναφέρεται σε όλους εκείνους που, κατά τη γνώμη του, έγραψαν αθεϊστικά φονταμενταλιστικά βιβλία, όπως ο Κρίστοφερ Χίτσενς και ο Ρίτσαρντ Ντώκινς); Ο Ήγκλετον δεν αναλαμβάνει μια απολογία της θρησκευτικής πίστης ή μια υπεράσπιση της ιδέας της ύπαρξης ενός Θεού. Αναθρεμμένος ως κοινός Ρωμαιοκαθολικός και προερχόμενος από την εργατική τάξη της Αγγλίας, εγκατέλειψε την πίστη του όταν μπήκε στο Πανεπιστήμιο, αναζητώντας, όπως νόμιζε, κάτι πιο συναφές με την πραγματικότητα και λιγότερο ανόητο από ό,τι είχε διδαχθεί περί Θεού στο σχολείο. Ωστόσο, εξομολογείται ότι η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού (1962-1965), με την κοινωνική διδασκαλία της μαζί με μια νέα εκδοχή του Ευαγγελίου που αναδείκνυε το ανθρώπινο και πολιτικό βάρος του χριστιανισμού, τον έκαναν να αναθεωρήσει τις απόψεις του. Διέκρινε ότι απέρριπτε τον χριστιανισμό, έχοντας στο μυαλό μια ειδωλολατρική αντίληψη του Θεού. Και η κριτική που ασκούν στη θρησκεία οι διάφοροι Ντίτσκινς γίνεται με βάση μια ειδωλολατρική περί Θεού αντίληψη, θεολογικά ξεπερασμένη αλλά και βιβλικά αστήρικτη. Ο συγγραφέας εισέρχεται λοιπόν σε μια συζήτηση για να δείξει πως ο χριστιανισμός, και ακόμα περισσότερο η θεολογική σκέψη, δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν οι Ντίτσκινς.

Ιδιαίτερα σημαντικό θεωρώ ότι ο Ήγκλετον αναδεικνύει την πολιτική διάσταση του Ευαγγελίου και της πίστης, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τις πολιτικές διαστάσεις της αθεΐας των σύγχρονων αθεϊστών φονταμενταλιστών. Κατανοώντας τη θεολογία με όρους απελευθέρωσης, ερμηνεύει με τρόπο ανατρεπτικό και απελευθερωτικό τις βιβλικές αφηγήσεις, τονίζοντας ότι ο ίδιος ο Ιησούς παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος των περιττωμάτων της Γης. Με το μαρξιστικό του ένστικτο, ο Ήγκλετον διακρίνει τον λόγο περί δικαιοσύνης και αδελφοσύνης των Ευαγγελίων και αναγνωρίζει τη σημασία του σε έναν χρεωκοπημένο, μεταφορικά και κυριολεκτικά πλέον, κόσμο. Η ηθική την οποία κηρύσσει ο Ιησούς αποτελεί πρόκληση για την αστική ηθική του Ντίτσκινς: «Συγχώρεσε τους εχθρούς σου, χάρισε το μανδύα αλλά και το χιτώνα σου, γύρισε και το άλλο μάγουλο, αγάπα αυτούς που σε προσβάλλουν, κάνε το καλύτερο που μπορείς, μη σκέφτεσαι καθόλου το αύριο».

Τι νόημα έχουν όλα αυτά σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον; Τι νόημα έχουν στο πλαίσιο ιμπεριαλιστικών πολιτικών οι προτροπές για πραότητα και ειρήνη που βρίσκουμε στους Μακαρισμούς; Μήπως θα έπρεπε ο Ντίτσκινς να εισηγηθεί την απαγόρευση αυτής της ύπουλης προπαγάνδας υπέρ της ειρήνης και των φτωχών; Ο Ιησούς δεν φέρνει ούτε κατά διάνοια σε φιλελεύθερο: άστεγος, χωρίς υπάρχοντα, ταγμένος εργένης, φίλος των αποβλήτων, αποστρεφόμενος τα υλικά αποκτήματα, αμελής όσον αφορά τους κανόνες αγνότητας, επικριτής της παραδοσιακής αυθεντίας, αγκάθι στο πλευρό του κατεστημένου, μάστιγα για όσους επένδυαν στον πλούτο: «Δεν θα γινόταν καλό μέλος επιτροπής. Ούτε θα τα πήγαινε καλά στη Γουόλ Στριτ, όπως δεν τα πήγε καλά με τα γραφεία συναλλάγματος στο ναό της Ιερουσαλήμ».

Σε όλο το βιβλίο διακρίνουμε την καχυποψία του συγγραφέα απέναντι στις πολιτικές προθέσεις που κρύβονται πίσω από τη λυσσαλέα προσπάθεια των σύγχρονων αθεϊστών να εξοβελίσουν από τη δημόσια σφαίρα τη θρησκεία. Ο Ήγκλετον αναγνωρίζει βέβαια τα κακά που προέρχονται από τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, αναρωτιέται όμως γιατί οι αθεϊστές τύπου Ντίτσκινς δεν ασκούν ανάλογη κριτική στις καταστροφικές συνέπειες της αμερικανικής επέμβασης στο Αφγανιστάν. Αναρωτιέται, επίσης, γιατί δεν αναγνωρίζουν τη βρομερή ιστορία της αποικιοκρατίας, τη δυστυχία που προκαλεί ο ρατσισμός και ο σεξισμός, η παραγωγή και αναπαραγωγή της φτώχειας και της πείνας. Ο Ντίτσκινς υποστηρίζει το πολιτικό κατεστημένο, αφού η εκστρατεία του δεν συνοδεύεται από μιαν εξίσου απερίφραστη κριτική του παγκόσμιου καπιταλισμού, συστήματος που γεννά μεγάλο μέρος του άγχους και του αισθήματος ταπείνωσης, από τα οποία τρέφεται ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός. Βασικά, αυτό που ενοχλεί τους αθεϊστές υποστηρικτές του κατεστημένου στην «πίστη» είναι η δέσμευσή της στην ιδέα ότι η Ιστορία έχει τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί από τους ανθρώπους. Ορισμένοι φαίνεται ότι πολεμούν την πίστη, τη διακρίνουν απόλυτα από τη λογική και την ταυτίζουν με τις ανορθολογικές πεποιθήσεις. Ακόμα και έτσι, όμως, δεν θα έπρεπε να ελέγχουν και το περιεχόμενο των πεποιθήσεων, να δουν κατά πόσο είναι επιβλαβές; Πόσο επιβλαβής είναι η πίστη στο ευαγγέλιο της αγάπης;

Ο Ήγκλετον προτείνει να μη λαμβάνουμε την πίστη ως μέγεθος εκ διαμέτρου αντίθετο με τη λογική, αλλά να προσβλέπουμε σε μια έλλογη πίστη και μια λογική θεμελιωμένη σε κάτι διαφορετικό από τον εαυτό της. Για τον Ήγκλετον, με μια έλλογη πίστη, με μια αγαπητική δέσμευση σε ένα ευαγγέλιο δικαιοσύνης, ειρήνης και αδελφοσύνης, η ανθρωπότητα θα θεωρούσε τον εαυτό της διαχειριστή, και όχι κυρίαρχο, της φύσης: «Ο πόλεμος θα υποκλινόταν μπροστά στη ειρήνη. Η συγχώρεση θα σήμαινε, μεταξύ άλλων πραγμάτων, το χάρισμα των αβάσταχτων χρεών που καθηλώνουν τα φτωχά έθνη».

Στο βιβλίο διακρίνουμε τις απελευθερωτικές δυνατότητες της θεολογικής σκέψης, του θεολογικού λόγου και των βιβλικών αφηγήσεων. Για την αριστερή συνείδηση του ΄Ηγκλετον, η μελέτη της Βίβλου δεν είναι χαμένος χρόνος. Η θεολογία επαναφέρει πολιτικές αξίες στο προσκήνιο, θέτοντας ζητήματα για το πεπρωμένο της ίδιας της ανθρωπότητας, σε σχέση όχι με τον εαυτό της (και άρα με το είδωλό της), αλλά με αυτό που η θεολογία θεωρεί την υπερβατική (την όντως διαφορετική) πηγή της ανθρώπινης ζωής. Αντίθετα, η εμμονή ορισμένων στην παραμονή του θεολογικού λόγου στην ιδιωτική σφαίρα καλλιεργεί την υποταγή στους νόμους της αγοράς, ενισχύει το καπιταλιστικό σύστημα, περιθωριοποιεί τις πολιτικές αξίες, μειώνει εν τέλει την ανθρώπινη ευθύνη, μας αποδεσμεύει από την προσπάθεια να επιφέρουμε κάποια μεταβολή στην τρομακτική θέση στην οποία βρίσκεται η ανθρωπότητα.

Η ουσιαστική διαφορά του θεολογικού λόγου είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τον κόσμο. Η θεολογία δέχεται τον κόσμο και τη ζωή ως δώρο, μια δημιουργία από το τίποτα, μια μαρτυρία της ελευθερίας του Θεού· αναγνωρίζει ότι ο άνθρωπος δεν είναι αίτιος του εαυτού του, και έτσι έχει επίγνωση της ευθραυστότητας και της θνητότητάς του. Στο πλαίσιο του θεολογικού λόγου, αναγνωρίζεται η θνητότητα όχι για να μετατραπεί ο θάνατος σε φετίχ αλλά για να μπορούμε ως άνθρωποι να βιώσουμε το πλήρωμα της ζωής μας.

Ο Ήγκλετον εισηγείται έναν τραγικό ανθρωπισμό, διακριτό από το φιλελεύθερο ανθρωπισμό του Ντίτσκινς. Ο τραγικός ανθρωπισμός συμμερίζεται το όραμα του φιλελεύθερου ανθρωπισμού για την ελεύθερη και ευτυχή ανάπτυξη της ανθρωπότητας· ωστόσο –είτε στη σοσιαλιστική είτε στη χριστιανική είτε στην ψυχαναλυτική παραλλαγή του– υποστηρίζει ότι μόνο μέσα από μια διαδικασία αυτοαλλοτρίωσης, με την έννοια της αποφασιστικής αντιμετώπισης του χειρότερου εαυτού μας, και μιας εν συνεχεία ριζικής αναδημιουργίας, μπορεί η ανθρωπότητα να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση. Δεν υπάρχουν, για τον Ήγκλετον, εγγυήσεις ότι θα γεννηθεί ένα τέτοιο μεταμορφωμένο μέλλον· θα μπορούσε όμως να έρθει λίγο νωρίτερα, αν δεν εξακολουθούσαμε να βάζουμε εμπόδια με τον δογματισμό, τον εγωισμό και τις όποιες φοβίες μας.

*Η Ντένια Αθανασοπούλου-Κυπρίου είναι δρ φιλοσοφίας της θρησκείας, διδάσκουσα στο Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή το βιβλίο του Terry Eagleton, Λογική, πίστη και επανάσταση: Στοχασμοί γύρω από την περί Θεού διαμάχη, μετ. Πέτρος Γεωργίου (Πατάκης 2011). Μια εκτενέστερη εκδοχή θα δημοσιευθεί στο προσεχές τεύχος (123) του περ. Σύναξη.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=702977

Η συνάντηση Ελληνισμού και Χριστιανισμού

Στα πλαίσια της μεγάλης γιορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου παραθέτουμε ένα ενδιαφέρον βίντεο συνάντησης Ελληνισμού και Χριστιανισμού. Πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό στις μέρες μας να μελετούμε τέτοιου είδους θέματα και να μαθαίνουμε περισσότερα!

Χριστός Ανέστη!

Τοιχογραφία από σκήτη στο Άγιο Όρος

 Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

 Σήμερα ο Χριστός ταπείνωσε τον θάνατο, ο Άδης επικράνθηκε , οι εχθροί Του διασκορπήθησαν, η ζωή κυρίευσε ο Χριστός Αναστήθηκε!

 Πάσχα σήμερα φίλοι και οι απανταχού Ορθόδοξοι γιορτάζουν την Μέγα Ανάσταση του Κύριου μας Ιησού Χριστού! Γιορτάζουμε την κατάργηση του θανάτου και την υπερήφανη ένδειξη ότι ο Χριστός μας είναι παντοδύναμος. Από την πολλή του αγάπη βίωσε τα πάθη για να σταυρωθεί και έπειτα να αναστηθεί εκ νεκρών!

 Καλό Πάσχα αδέλφια και Χριστός Ανέστη!

Παραθέτουμε ένα εξαίρετο ύμνο από το την Μονή Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος: Πάσχα Ιερό

Καλή χρονιά Άγιε μας Βασίλη

Κάθε νέα χρονιά γιορτάζουμε όχι μόνο το νέο -κοσμικό- έτος αλλά και την εορτή του Μεγάλου Βασιλείου.

Ο Μέγας Βασίλειος ο οποίος δεν είναι - σε καμιά περίπτωση- ο Άγιος Βασίλης της coca-cola με κοκκινωπό σκουφάκι, χοντρούλης παππούλης που κάνει "Χο Χο Χο". Ο Άγιος Βασίλειος (όσο κι αν ξεχνούμε σήμερα) είναι ένας ταπεινός άνθρωπος ο οποίος έδωσε όλα τα υπάρχοντά του, ότι είχε και δεν είχε, έκτισε νοσοκομεία, σχολεία , ιδρύματα για τον κόσμο. Ήταν ένας λεπτός από την πείνα Άγιος αφιερώνοντας την ζωή του στον φτωχό κόσμο κι αυτό που είχε ανάγκη.

Πρέπει όλοι με το άκουσα "Άγιος Βασίλης" να μας έρχεται στο νου ο Μέγας Βασίλειος αυτός ο φιλάνθρωπος Άγιος κι όχι ο παγκοσμιοποιημένος "Άγιος" ο οποίος μοιάζει με κοκκινοσκουφίτσα.

Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε κάποιο σύντομο (τουλάχιστο) βιογραφικό του Μέγα μας Άγιου της Ορθοδοξίας.

Η προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου, του Αγίου που συνδέθηκε με την Πρωτοχρονιά, αλλά και τη φιλανθρωπία.

Ο Μ. Βασίλειος γεννήθηκε το 330 μ.Χ., ενώ κοιμήθηκε σε ηλικία 49 ετών το 379. Ο Φωστήρ -όπως αποκαλείται- της Καισαρείας δογμάτισε για το 'Άγιο Πνεύμα, για τις σχέσεις μεταξύ των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Το σημαντικό και πρωτόγνωρο, ακόμη και για την φιλοσοφία, είναι ότι για πρώτη φορά ο Μ. Βασίλειος ταύτισε την υπόσταση με το πρόσωπο. Μέχρι τότε το πρόσωπο σήμαινε το προσωπείο, την μάσκα που χρησιμοποιούσε ο ηθοποιός για να παίξει έναν ρόλο, δηλαδή το πρόσωπο ήταν ένα επίθεμα του όντος.

Ο Μ. Βασίλειος σπούδασε στην Αθήνα την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Στην «εξαήμερό» του, δηλαδή στην ερμηνεία που κάνει στην δημιουργία του κόσμου σε έξι ημέρες, κατόρθωσε να συγκεντρώσει όλες τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής του για τον κόσμο και την δημιουργία του. Αγάπησε την φύση και έκανε στις επιστολές του υπέροχες περιγραφές του τοπίου στο οποίο μόναζε παρά τον Ίρι ποταμό.

Δεν ήταν όμως ένας θεωρητικός Θεολόγος και επιστήμονας, αλλά ήταν και μεγάλος μεταρρυθμιστής. Ενδιαφερόταν για τους δούλους, τους πτωχούς, για την ελάφρυνση της φορολογίας του λαού, για τις αδικίες που υφίσταντο διάφοροι άνθρωποι, διοργάνωσε την φιλανθρωπία. Είναι ο θεμελιωτής των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Το σπουδαιότερο είναι ότι ο Μ. Βασίλειος έκανε όλο αυτό το έργο της φιλανθρωπίας, δείχνοντας το προσωπικό του παράδειγμα, αφού, ενώ ήταν εύπορος, έδωσε όλη την περιουσία του σε όσους είχαν ανάγκη. Μάλιστα όταν πέθανε είχε ως μόνα περιουσιακά στοιχεία ένα τρίχινο ράσο και λίγα βιβλία.

Η κοινωνική προσφορά του σε συνδυασμό με την αγάπη του, την εξυπνάδα του και τις θαυματουργικές του επεμβάσεις φαίνεται και στο περιστατικό σύμφωνα με το οποίο υπάρχει η παράδοση της Βασιλόπιττας. Όταν ο άγιος Βασίλειος ήταν Επίσκοπος στην Καισάρεια, ο Έπαρχος της Καππαδοκίας πήγε με να εισπράξει φόρους. Οι κάτοικοι φοβισμένοι ζήτησαν την προστασία του προστάτη τους.

"Σάς προτρέπω ευθύς, να μου φέρει έκαστος ό,τι πολύτιμο αντικείμενο έχει» είπε εκείνος Μάζεψαν πολλά δώρα, και βγήκαν μαζί με τον Δεσπότη τους οι κάτοικοι να προϋπαντήσουν τον Έπαρχο. Ήταν όμως τέτοια η εμφάνιση και η πειθώ του Μ. Βασιλείου, που ο Έπαρχος καταπραΰνθηκε, χωρίς να θελήσει να πάρει τα δώρα. Γύρισαν πίσω χαρούμενοι, κι ο άγιος Βασίλειος πήρε να τους ξαναδώσει τα τιμαλφή.

Η επιστροφή βέβαια δεν ήταν εύκολη, διότι είχαν προσφερθεί πολλά όμοια αντικείμενα, δαχτυλίδια, νομίσματα κ.λπ. Ο Βασίλειος τότε σκέφθηκε ένα ξεχωριστό τρόπο: Διέταξε να κατασκευαστούν το βράδυ μικρές πίτες, και μέσα σε κάθε μια από αυτές έβαλε και από ένα πολύτιμο αντικείμενο. Την επόμενη μέρα έδωσε και από μια πίτα σε κάθε ένα από τους κατοίκους της Καισαρείας. Από τότε, λέει η παράδοση, κάθε στη γιορτή του Αγίου Βασιλείου κάνουμε κι εμείς πίτες και βάζουμε μέσα νομίσματα.

Για περισσότερες πληροφορίες για τον Άγιο μας πατήστε εδώ.

Το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων

Χριστός γεννάται Δοξάσατε

24 Δεκεμβρίου και όλα σχεδόν τα καταστήματα και υπεραγορές έχουν στολίσει τις βιτρίνες τους και άρχισαν τις εκπτώσεις, με αφορμή την μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων!



Εγώ γεμάτος οργή και παράπονο για την καπήλευση της εορτής των Χριστουγέννων, είπα να γράψω αυτό το άρθρο.
 Ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων; Μήπως βρίσκεται στα φωτισμένα λαμπάκια; Μήπως στις διάφορες Χριστουγεννιάτικες, δήθεν, εκπομπές; Ή μήπως στις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων; 
Όλοι ικανοποιούνται μένοντας στην επιφάνεια και οι άνθρωποι που ψάχνουν την πραγματική ουσία των Χριστουγέννων είναι πολύ λίγοι !



Έτσι λοιπόν περνούν τα Χριστούγεννα χωρίς να αγγίζουν σχεδόν την ψυχή κανενός. Έτσι λοιπόν η γιορτή των Χριστουγέννων εξυπηρετεί άλλους σκοπούς. Εξυπηρετεί το ξόδεμα λεφτών, την ανταλλαγή δώρων και την ψεύτικη διασκέδαση των νέων σε κλαμπ και μπαράκια!

Λοιπόν…Άραγε που βρίσκεται, που χωράει ο Χριστός σε αυτές τις γιορτές; Είναι ο μεγάλος απών αν και η γιορτή του ανήκει απόλυτα.



Τα Χριστούγεννα κοντεύουν για ακόμη μια χρονιά. Σκεφτήκατε ποτέ γιατί γεννήθηκε ο Χριστός στον κόσμο μας; Πολύ απλά για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία ! Για να μπορέσει να συνεχίσει ο άνθρωπος να είναι άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει μόνο αν ο κάθε άνθρωπος δεχτεί στην καρδιά του τον Ιησού Χριστό αφήνοντας στην άκρη την σπατάλη πολλών λεφτών και τις ψεύτικες διασκεδάσεις!


 Στο μυαλό μας κάθε Χριστούγεννα έρχεται απλά ο χοντρός και γελοίος santa claus παρά ο Χριστός, το Χριστουγεννιάτικο δένδρο και τα φωτάκια φαντάζουν πιο όμορφα από το κατανυκτικό πρωί των Χριστουγέννων στην εκκλησία. 


 Όλα βέβαια έχουν την σημασία τους. Αλλά στο τέλος της ημέρας, αλήθεια, τα Χριστούγεννα δεν έγιναν απλά αφορμή για διακοπές, απλά μια αφορμή να ξεχαστούμε, που αυτό δεν είναι κακό. Το κακό είναι ακριβώς ότι πετάξαμε τις παραδόσεις μας στους κάδους των αχρήστων για μια "γιορτή" πλέον που τα έθιμα αντικαθιστά η Παγκοσμιοποίηση και ο καταναλωτισμός.


 Ο Μέγας Βασίλειος ο λιγνός και φιλάνθρωπος αυτός Άγιος, αντικαθίσταται από τον παχουλό και καλοθρεμμένο santa claus, ενώ το στολισμένο Ελληνικό καραβάκι αντικαθίσταται από το φωτισμένο, πλέον, δένδρο. Ακόμη, τα παραδοσιακά Ελληνικά κάλαντα βεβαίως αντικαθίστανται από τραγουδάκια με τον Ρούντολφ και κάτι jingle bells τα οποία καμιά σχέση δεν έχουν με τα Χριστούγεννα.


 Το πνεύμα των Χριστουγέννων (όπως παρουσιάζεται σήμερα) δεν είναι πνεύμα των Χριστουγέννων αλλά ένα εμπορικό δημιούργημα που καθηλώνει τις σκέψεις των ανθρώπων σε πράγματα υλικά.


 Έτσι η Γέννηση του Χριστού μας αντικαθίσταται πλέον από όλα αυτά.


 Δεν λέω ότι είναι καταδικαστέο αυτό, όμως είναι μια τέχνη της Παγκοσμιοποίησης να φυλακίσει τον άνθρωπο σε μια νέα "παράδοση" νέα "ήθη και έθιμα" που τον αποξενώνουν από τον πρόγονο και από την Μάνα Πατρίδα. Που τον κάνουν απλά άνθρωπο χωρίς Πατρίδα ή Έθνος. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα Χριστούγεννα αλλά και σε άλλους τομείς.


 Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς τέτοιες Άγιες μέρες, παρόλα ταύτα, είναι να προσφέρουμε αγάπη προς τον συνάνθρωπο μας, δεν χρειάζεται πραχτικός αγώνας για να κρατήσεις τις παραδόσεις σου, χρειάζεται πνευματική αντίσταση. Με την αγάπη όλα μπορούν να συμβούν και εξάλλου δεν είναι αυτό που μας φέρνει ο Νεογέννητος Χριστός;


 Τι αξία έχουν τα Χριστούγεννα αν απλά ενασχολούμαστε με αυτά τα ζητήματα. Απλά καλά είναι να προβληματιζόμαστε, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι αδελφοί μας για το τι τελικά σημαίνει κάποια Γιορτή ή κάποια έθιμα. Επίσης, μόνο με την προώθηση της παράδοσης πρώτοι εμείς στα σπίτια μας και μετά στους φίλους μας θα καταφέρουμε κάτι.


 Οι καιροί είναι δύσκολοι, και η αντίσταση θα πρέπει να γίνει πνευματική που θα οδηγήσει στην εθνική.



Κλείνοντας, εύχομαι στον κάθε ένα σας να ζήσει ξεχωριστά αυτή την μεγάλη γιορτή και ο Χριστός να κατακλύσει τις καρδιές όλων μας και να βοηθήσει στο ξεσκλάβωμα της πονεμένης Κύπρου μας!


Καλά Χριστούγεννα !

Περί προσευχής ο λόγος...

Γέροντας Παΐσιος

 Η προσευχή για τον Χριστιανό είναι το μεγαλύτερο όπλο για αντιμετώπιση των κακών λογισμών, της έχθρας, της διχόνοιας και πολλών άλλων παθών που τον ταλανίζουν. Ο πιστός άνθρωπος με την προσευχή αντιμετωπίζει τα πάντα! Πολλές φορές ακούμε περιστατικά που με την προσευχή αντιμετωπίστηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Με την βοήθεια του Θεού δηλαδή.

 Ο άνθρωπος είναι αδύναμος. Τόσο πολύ που υπάρχουν άνθρωποι που με το παραμικρό στεναχωριούνται. Κάποιες φορές θίγεται ο εγωισμός μας και στεναχωριόμαστε για παράδειγμα. Αυτό με την προσευχή αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

 Η προσευχή ταπεινώνει τον άνθρωπο και δίνει χαρά στην ψυχή. Με την ταπείνωση ο άνθρωπος ζει σε αυτοκριτική και συγχωρεί πιο εύκολα τους αδελφούς του οι οποίοι ίσως να του έκαναν κάποιο κακό ή τον στεναχωρήσαν.

 Όλα αυτά δεν γίνονται για την μετά θάνατον ζωή. Αντιθέτως, όλα αυτά θωρακίζουν τον άνθρωπο σε αυτή την ζωή! Για το καλύτερο της ψυχής μας πρέπει να αγωνιζόμαστε για να φτάσουμε όσο πιο κοντά μπορούμε κοντά στον Χριστό μας. Η προσευχή είναι το κύριο μας όπλο και μέσο προς αυτή την κατεύθυνση.

Ας αφήσουμε όμως του Αγίους να μας μιλήσουν για την προσευχή παραθέτωντας κάποια ρητά πιο κάτω:

Γέρων Παίσιος:

- Γέροντα, πως κάνετε ευχή για ένα θέμα;

Όλη η βάση που γίνεται η ευχή είναι να πονάει ο άνθρωπος. Αν δεν πονάει, μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσχοίνι και η προσευχή του να μην έχει κανένα αποτέλεσμα. Αν υπάρχει πόνος για το θέμα για το οποίο προσεύχεται, ακόμη και με έναν αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή.

Πολλοί, όταν την στιγμή που τους ζητούν οι άλλοι να προσευχηθούν δεν έχουν χρόνο, προσεύχονται με έναν αναστεναγμό για το πρόβλημά τους. Δεν λέω να μην κάνει κανείς προσευχή, αλλά, αν τυχόν δεν υπάρχει χρόνος, ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μια καρδιακή προσευχή· ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής.

Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις και μετά προσεύχεσαι. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα! Πριν πιάσεις το ακουστικό, πριν ακόμα καλέσεις, σε ακούει ο Θεός! Και το πληροφορείται ο άλλος. Να δείτε πως οι δαιμονισμένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι' αυτούς και φωνάζουν όπου κι αν βρίσκονται!

Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο· δεν είναι ευχαρίστηση, «νιρβάνα». Τι πόνος είναι; Βασανίζεται με την καλή έννοια ο άνθρωπος. Πονάει, βογκάει, υποφέρει, όταν κάνει προσευχή για οτιδήποτε.

Ξέρετε τι θα πει υποφέρει; Ναι, υποφέρει, γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο του κόσμου ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Αυτήν την συμμετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταμείβει ο Θεός με την θεία αγαλλίαση. Δεν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση, αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια, επειδή συμμετέχει στον πόνο του άλλου.

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος για την προσευχή και τον ανθρώπινο πόνο. Αξίζει να το δείτε είναι ένα δίλεπτο!