Περί προσευχής ο λόγος...

Γέροντας Παΐσιος

 Η προσευχή για τον Χριστιανό είναι το μεγαλύτερο όπλο για αντιμετώπιση των κακών λογισμών, της έχθρας, της διχόνοιας και πολλών άλλων παθών που τον ταλανίζουν. Ο πιστός άνθρωπος με την προσευχή αντιμετωπίζει τα πάντα! Πολλές φορές ακούμε περιστατικά που με την προσευχή αντιμετωπίστηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Με την βοήθεια του Θεού δηλαδή.

 Ο άνθρωπος είναι αδύναμος. Τόσο πολύ που υπάρχουν άνθρωποι που με το παραμικρό στεναχωριούνται. Κάποιες φορές θίγεται ο εγωισμός μας και στεναχωριόμαστε για παράδειγμα. Αυτό με την προσευχή αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

 Η προσευχή ταπεινώνει τον άνθρωπο και δίνει χαρά στην ψυχή. Με την ταπείνωση ο άνθρωπος ζει σε αυτοκριτική και συγχωρεί πιο εύκολα τους αδελφούς του οι οποίοι ίσως να του έκαναν κάποιο κακό ή τον στεναχωρήσαν.

 Όλα αυτά δεν γίνονται για την μετά θάνατον ζωή. Αντιθέτως, όλα αυτά θωρακίζουν τον άνθρωπο σε αυτή την ζωή! Για το καλύτερο της ψυχής μας πρέπει να αγωνιζόμαστε για να φτάσουμε όσο πιο κοντά μπορούμε κοντά στον Χριστό μας. Η προσευχή είναι το κύριο μας όπλο και μέσο προς αυτή την κατεύθυνση.

Ας αφήσουμε όμως του Αγίους να μας μιλήσουν για την προσευχή παραθέτωντας κάποια ρητά πιο κάτω:

Γέρων Παίσιος:

- Γέροντα, πως κάνετε ευχή για ένα θέμα;

Όλη η βάση που γίνεται η ευχή είναι να πονάει ο άνθρωπος. Αν δεν πονάει, μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσχοίνι και η προσευχή του να μην έχει κανένα αποτέλεσμα. Αν υπάρχει πόνος για το θέμα για το οποίο προσεύχεται, ακόμη και με έναν αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή.

Πολλοί, όταν την στιγμή που τους ζητούν οι άλλοι να προσευχηθούν δεν έχουν χρόνο, προσεύχονται με έναν αναστεναγμό για το πρόβλημά τους. Δεν λέω να μην κάνει κανείς προσευχή, αλλά, αν τυχόν δεν υπάρχει χρόνος, ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μια καρδιακή προσευχή· ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής.

Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις και μετά προσεύχεσαι. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα! Πριν πιάσεις το ακουστικό, πριν ακόμα καλέσεις, σε ακούει ο Θεός! Και το πληροφορείται ο άλλος. Να δείτε πως οι δαιμονισμένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι' αυτούς και φωνάζουν όπου κι αν βρίσκονται!

Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο· δεν είναι ευχαρίστηση, «νιρβάνα». Τι πόνος είναι; Βασανίζεται με την καλή έννοια ο άνθρωπος. Πονάει, βογκάει, υποφέρει, όταν κάνει προσευχή για οτιδήποτε.

Ξέρετε τι θα πει υποφέρει; Ναι, υποφέρει, γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο του κόσμου ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Αυτήν την συμμετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταμείβει ο Θεός με την θεία αγαλλίαση. Δεν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση, αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια, επειδή συμμετέχει στον πόνο του άλλου.

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος για την προσευχή και τον ανθρώπινο πόνο. Αξίζει να το δείτε είναι ένα δίλεπτο!